جمیع علماى حقّه حقیقیّه شیعه،....
جمیع علماى حقّه حقیقیّه شیعه، با اصول اعاظم تصوّف و عرفان همگام بودهاند
نادرستىهاى کلام محدّث نورى، در جدا کردن علماء راسخین را از عرفان
باید به جناب مرحوم نورى گفت: با ایراد این کوته بینىها، و این پائین نگریها، و این نسبتهاى صحیحه واقعیّه وصول، اتّحاد، فناء به اولیاى خدا همچون تلامذه مشخَّصه و تربیت یافتگان مکتب امامان ما همچون بایزید و شقیق و معروف؛ با برچسب باطل و مُهر بدعت و لکّه ننگین به مقاصد و منویّات راقیه آنان نهادن، کار خاتمه پیدا نمىکند، و مطلب و محاکمه فیصله نمىیابد.
شیخ أبو الفتوح رازى، شهید ثانى، سیّد ابن طاوس هم دنبال همین مقاصد عالیه بودهاند. فناء و وحدت و وصول به حضرت ربّ العزّة منتهى آمال و آرزویشان بوده است.
داستان عرفان و شوریدگى و سلوک سبیل خداوندى به همین چند تن عالم جلیل و حبر نبیل اسلام تمام نمىشود. همه علماى حقّه حقیقیّه أمثال ابن فَهْد حِلّى، ملّا صدرا شیرازى و فیض کاشانى و فیّاض لاهیجانى دو شاگرد ارجمند وى، و حکیم سبزوارى و سیّد مهدى بحرالعلوم و شهید اوّل و مجلسى اوّل، و دو عالم نبیل و وحید: پدر و پسر: حاج ملّا مهدىّ و حاج ملّا أحمد نراقیّین، و استاد و وصىّ شیخ انصارى: آیت حقّ و سند عرفان سیّد علىّ شوشترى، و آخوند ملّا حسینقلى همدانى و شاگردان ذوى المجد و الاعتبارش: آقا سیّد أحمد طهرانى کربلائى و حاج شیخ محمّد بهارى و حاج میرزا جواد آقا ملکى تبریزى و آقا سیّد سعید حَبّوبى نجفى و أمثالهم، همه و همه از این زمرهاند.
همه سخن از وحدت وجود و وصول و فنا دارند. همه از بایزید و معروف تجلیل مىکنند. همه سخنشان و مرامشان واحد است. کجا مىتوان با نسبتهاى نارواى خدا ناپسندانه دامان اینان را لکّه دار نمود؟! کجا مىتوانحساب اینها را در عمل و عقیده با امامان به حقّ شیعه جدا کرد؟! کجا با نسبتهاى خلاف واقع به عرفاى راستین و حکماى متّقین أمثال محیى الدّین و ملّا صدراى شیرازى مىتوان سرپوش بر روى عقول و افهام نهاد؟! کجا مىتوان نام سیّد حیدر آملى را از دیوان پیروان این مکتب ذو القدر محو کرد؟ وى در تفسیر و تشریح گفتار محیى الدّین عربى، یگانه عالم راستین تشیّع و فخر جهان و جهانیان تا روز بازپسین است.
کتابهاى ارجمند و نفیس او را همچون «نَصُّ النُّصوص» و «نَقْدُ النُّقود» و تفسیر «المحیطُ الاعظمُ و البحرُ الخِضَمُّ فى تأویلِ کتابِ الله العزیزِ المحکَم» را باید خارجیان پیدا نموده و به طبع برسانند، و اینک خواهى نخواهى در دسترس مطالعه و ارباب تحقیق اعمّ از خودى و اجنبى قرار گیرد؛ و خود ما شیعیان در مدّت هفتصد سال که از تصنیف آنها سپرى مىشود از مطالعه و فهم و ادراک و عمل بدان محروم بوده باشیم!!!
حیرت انگیز است که محدّث نورى که فنّش و حرفهاش کتاب شناسى و احاطه بر نفائس کتب خطّیّه و آثار قدما است، در اینجا چگونه نام کتاب «أوْصاف الاشْراف» و مطالب محتواى آن را از خاطر برده باشد!!!
این کتاب مختصر و جامع و مفید که از مصنَّفات استاد البشر، و عقل حادیعشر، فخر الفلاسفة و الحکمآء، و ذُخر الشّیعة و العلمآء، و مَدار العلم والدّرایة، و مَنار الفهم و الرِّوایة: خواجه نصیر الدّین طوسىّ رضوان الله تعالى علیه مىباشد، حاوى شش باب در سیر و سلوک به سوى خداوند است. هر باب آن به چند فصل، و باب پنجم آن به شش فصل: توکّل، رضا، تسلیم، توحید، اتّحاد، و وحدت منقسم شده است. و چون باب ششم در «فنا» است و آن داراى انقسامى نمىتواند باشد، لهذا فقط آنرا بصورت باب واحدى بدون تفصیل فصول ذکر کرده است.
در فصل پنجم از باب پنجم که در اتّحاد است و منتهى به وصول میگردد، مطالب ارزندهاى را ایراد کرده است که ما همهاش را ذکر نمودیم.
