منها اگر مقام فناء اشیاء در مقام عزّ ذات، مقامی است فوق مقام الاسماء و الصّفات ـ کما هو ظاهر کلامه زید فی إکرامه ـ پس ما معنی العزّ؟ مع أنَّ العِزّ من صفات الجلال. و صفات الجلال ترجع إلی صفات الجمال. و فی مقام الذات لا جَلال، و لا جمالَ، فلا عِزَّ، و لا علوَّ، و لا سلطانَ. قال بعض العرفاء: الجلال هو احتجاب الحقّ عنّا بعزّته من أن نَعرفه بحقیقته و هویّته. با آنکه این مطلب منافات دارد با التزام به محدودیّت صفات. و من الصفات العزّ و السلطان و العلوّ الّتی فیها قنت الاشیاء. و صرّح بعدم المحدودیّة فیها فی الصحیفة الشریفة السّجادیّة حیث قال علیه السّلام: عَزَّ سُلْطَانُکَ عِزَّا لا حَدَّ لَهُ بِأوَّلِیَّةٍ، و لَا مُنْتَهَی لَهُ بِآخِرَیَّةٍ.
منها مقام فناء أشیاء در مقام ذات واجب؛ باقٍ أزلاً و أبدا؛ وجد شی فی العالم أم لا، صار الموجود من أهل السّلوک أم لا. زیرا که واجب فی مقام ذاته محیطٌ بما دونه لإحاطة کلّ قویٍ بالضعیف فی ذاته. پس معقول نباشد فنای سالک این معنی از فنا بوده باشد. زیرا که جمع موجودات من السّالک و غیر السالک، و الناجی و الهالک، فانی در ذات أقدس هستند؛ أزَلا و أبداً. و این معنی تحصیل حاصل است؛ بلکه به وجه آخر غیر معقول است. لانّ ارتفاع الحدود و الکدورات الإمکانیّة واقعاً غیر ممکن؛ و إلاّ خرج الممکن عن کونه ممکناً. بلی ارتفاع حدود از نظر سالک فی مقام المشاهدة معقولٌ و تفاوت السالک فی هذا المسلک دقیقٌ. فترتفع الحدود عن نظره عند مشاهدته الرُّوحیة، حتّی یصل إلی مقام الفناء الکلّی، و هو الفناء عن الفناء. و عند ذلک یکون باقیاً ببقائه تعالی. و این مقام با آنکه مقام منیعی است که أمثال این ضعیف را تکلّم کردن در آن بی‌وجه است؛ مقامی است که: این مختصر گنجایش بسط آن، و اشتباهات جمعی که خود را به اهل معرفت نسبت می‌دهند ندارد. ولی غرض آن است که: این فناء غیر از آن فناء است. والله العالم به حقایق الامور.
نمیدونم چرا اما این روزا احساس میکنم حرف حق خریداری نداره کمتر کسی درد دین داره واسه همون کارهای دینی تاثیرشون خیلی کمه شما اینطور فک نمیکنین؟کارای اساسی وزیربنایی هم که دیده نمیشه...